บทกวี : ชายทุพพลภาพ

ชายทุพพลภาพผู้ถูกทับด้วยอดีตนับอสงไขย...

เขากลายเป็น ‘สิ่ง’
ซึ่งอยู่ผิดที่ผิดเวลาที่สุดในจักรวาล
วินาทีที่ช่างภาพลั่นชัตเตอร์
บันทึกภาพเขาและคู่บ่าวสาวตราไว้ในความทรงจำ

ชุดสีขาวบริสุทธิ์ของอดีตคนรัก
ที่งานมงคลสมรสเมื่อศตวรรษก่อน
ยังคงตามหลอกหลอนในห้วงคำนึง
เสียงลึกลับนั้นก้องสะท้อนซ้ำไปซ้ำมาอยู่เพียงว่า
“ที่ตรงนั้นควรจะเป็นฉัน...ที่ตรงนั้นควรจะเป็นฉัน”

และเขาก็ไม่เคยแน่ใจต่อไปอีกแล้ว
ว่าเป็นหญิงสาวคนที่ 25 หรือ 28 กันแน่
ที่กล่าวคำสาปนั้นกับเขาอีกครั้ง...
แต่เป็นวินาทีที่เธอบอกกับเขาว่า
“ขอโทษ” เป็นครั้งที่ 168 นั่นเอง
ที่เขาพลันทรุดฮวบลงบนเข่าทั้งสองข้าง

จากนั้นมา...เขาจึงกลายเป็นเพียง
วิญญาณชราที่ต้องคำสาปโบราณ
ให้ตายตกไปพร้อมกับความผิดหวัง
และจมอยู่กับคำว่า “ขอโทษ” ตลอดไป

ไม่ใช่ขาที่ไร้เรี่ยวแรงจะก้าวย่างคู่นั้นหรอก
แต่เป็นวิญญาณของเขาต่างหากที่ป่วยไข้
ด้วยร้อยความเจ็บปวด ล้านความทรงจำ
ที่กดทับ บีบคั้น และทิ่มแทง...

และนั่นล่ะ...ที่ทำให้หนึ่งกิโลกรัมของ
“หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว”* ในมือเขา
คล้ายหนึ่งตันที่คอยถ่วงไหล่คู่นั้นให้ลู่ต่ำลง...

ยามเดินฝ่าฝุ่นแดงเข้ามาในหมู่บ้าน
สายตาของเขามักจับจ้องไปยังกลุ่มควันไฟ
ซึ่งลอยกรุ่นมาจากหน้าต่างครัวของบ้านที่อบอุ่น
เคลิบเคลิ้มไป...ดั่งปรารถนาจะเป็นส่วนหนึ่งของมัน

แล้วเขาก็จะกล่าวทักทายกับใครต่อใครซ้ำๆ ว่า
“ได้โปรดอย่าหยิบยื่นอดีตให้กับฉันอีกเลย”
จึงทุกสายตา...ต่างจ้องมองเขาด้วยแววรันทดเวทนา
เว้นก็แต่เพียงเด็กๆ ที่ยังบริสุทธิ์ไร้เดียงสา
ที่มักจะจับกลุ่มกันวิ่งล้อมหน้าล้อมหลัง
พลางตะโกนชื่อของเขาอย่างล้อเลียนว่า...
“ช า ย ทุ พ พ ล ภ า พ ผู้ ถู ก ทั บ ด้ ว ย อ ดี ต นั บ อ ส ง ไ ข ย”
“ช า ย ทุ พ พ ล ภ า พ ผู้ ถู ก ทั บ ด้ ว ย อ ดี ต นั บ อ ส ง ไ ข ย”
“ช า ย ทุ พ พ ล ภ า พ ผู้ ถู ก ทั บ ด้ ว ย อ ดี ต นั บ อ ส ง ไ ข ย”

................................................

* หนังสือ “หนึ่งร้อยปีแห่งความโดดเดี่ยว” บทประพันธ์ของ กาเบรียล การ์เซีย มาร์เกซ
ภาพ : Anonymous

ที่มา : http://ewancient.lysator.liu.se


All Rights Reserved.
2006 Copyright©Chartvut Bunyarak