ความเรียงเกี่ยวกับภาพยนตร์ : Sideway

Sideway-ชีวิตกับไวน์ขวดที่พร่องอยู่เสมอ

บ่อยครั้งที่หนังเล็กๆ ทุนสร้างไม่กี่ล้านบาท อาจ “เขย่า” เราได้มากกว่าภาพยนตร์ฮอลลีวูดฟอร์มโตกับฉากตระการตา...หากเราไม่หลงลืมที่จะใส่ใจในรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ จนเกินไป...และอาจบ่อยครั้งอีกเช่นกัน ที่คำตอบของบางคำถามซึ่งยังคงค้างคาใจเราอยู่นาน กลับเผยตัวเองอย่างง่ายดาย ผ่านเรื่องราวธรรมดาๆ ของผู้คนธรรมดาๆ ด้วยถ้อยคำที่สุดแสนจะธรรมดา

ง่าย-งาม น่าจะเป็นนิยามที่เหมาะสมกับ Sideway ด้วยประการทั้งปวง

หากแต่ในความเรียบง่ายนั้นเอง ที่เต็มไปด้วยรายละเอียด เปี่ยมความพิถีพิถันอย่างมีนัยสำคัญ เปรียบกับหญิงสาว หล่อนคงเป็นหญิงสาวร่างเล็กผิวบอบบาง เจ้าของนัยน์ตาสวยเศร้ากับรอยยิ้มมีเลศนัยตรงมุมปาก...หล่อนเล่าเรื่องราวผ่าน ไมล์ส นักเขียนทุพพลภาพ(ทางจิตวิญญาณ)ผู้ถูกทับด้วยอดีตนับอสงไขย หนุ่มใหญ่ผู้จมปลักอยู่กับความผิดหวังจากชีวิตแต่งงานและการงานที่ล้มเหลว แต่นอกจากจะเป็นนักเขียนแล้ว เขายังเป็นนักชิมไวน์ตัวยงอีกด้วย! เหตุนี้เองฉากหลังของเรื่องจึงระบัดใบเขียวไสวไปด้วยไร่องุ่น อีกทั้งสัญญะมากมายถูกส่งผ่านมาทางไวน์ดังปรากฏอยู่ในส่วนหนึ่งของเรื่อง

“ฉันถามเรื่องส่วนตัวคุณได้ไหมคะไมล์ส...ทำไมคุณถึงชอบ พิโน่* นัก”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า...องุ่นนี่มันเลี้ยงได้ยาก ก็อย่างที่คุณรู้ เปลือกมันบาง ค่อนข้างเปราะบาง สุกเร็ว มันไม่ใช่นักเอาตัวรอดเหมือน คาบอนเน่* ซึ่งโตที่ไหนก็ได้แล้วก็ยังรอด แม้ว่าจะไม่มีใครดูแล...แต่ว่าพิโน่ต้องการการดูแลเอาใจใส่ตลอด แล้วก็มีแต่คนปลูกที่อดทนเอาใจใส่เท่านั้น มีแต่คนที่ยอมเสียเวลาเข้าใจในศักยภาพของพิโน่เท่านั้น ที่จะทำให้มันแสดงตัวตนของมันได้อย่างเต็มที่”

อรรถาธิบายดังกล่าวหาใช่อื่นใดไม่ นอกจากการสะท้อนถึงบุคลิกและตัวตนในเบื้องลึกของตัวละครเอก สำหรับผม...เพียงฉากเดียวนี้ก็คุ้มค่าแก่การจ่ายเงินแล้ว เพราะท่ามกลางการตอบคำถามอย่างประดักประเดิดนั่นเอง เราจะเห็นแววตาอันอ่อนโยนคู่หนึ่งจ้องมองมาด้วยความเข้าอกเข้าใจ เราจะรู้ได้ในทันทีเลยว่า “นี่ล่ะ! คนปลูกที่จะอดทนเอาใจใส่ คนที่จะยอมเสียเวลาเข้าใจคนนั้น” ให้ตายเถอะ! มันเป็นฉากโคตรโรแมนติกที่ไม่โรแมนติกที่สุดเลยตั้งแต่ผมเคยดูมา

เราอาจแบ่งช่วงเวลาในหนัง ผ่านพัฒนาการทางความคิดของไมล์สได้เป็น 3 ช่วงตอน คือ หมกมุ่น ครุ่นคิด และคลี่คลาย เนื้อเรื่องส่วนใหญ่จะโฟกัสไปในช่วงแรก ซึ่งเป็นการเดินทางเรื่อยเปื่อยเพื่อแสวงหาอะไรที่มัน(ส์)สุดขั้วเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับ แจ็ค เพื่อนสนิทของไมล์ส ผู้กำลังจะเข้าพิธีแต่งงานในอีกเจ็ดวันข้างหน้า ทั้งคู่ขับรถผ่านเมืองเจ็ดเมือง แวะดื่มไวน์จีบสาวตามไร่และร้านอาหารร่วมเจ็ดวัน เป็นระยะเวลาเจ็ดวันที่มีทั้งเสียงหัวเราะและหยาดน้ำตา มีความโรแมนติกผสานเรื่องวุ่นวายชวนหัว มีการหลงทางและการค้นพบ...

แตกต่างจากความละเอียดอ่อนละเมียดละไมของไมล์สโดยสิ้นเชิง ขณะที่ไมล์สกำลังดื่มด่ำกับรสละมุนของไวน์ชั้นดีในกระพุ้งแก้ม สำหรับคนที่พร้อมจะไขว่คว้าความสนุกในชีวิตอย่างแจ็คแล้ว ไวน์ก็คือไวน์เหมือนๆ กัน เขาจึงไม่ยี่หระอะไร หากจะเคี้ยวหมากฝรั่งไปพร้อมๆ กับการชิมไวน์ และด้วยบุคลิกอันแปลกต่างอย่างสุดขั้วนี้เองที่เป็นเสน่ห์อันประหลาดล้ำ เป็นความลงตัวแห่งสัมพันธภาพของมิตรสหายสองคน ด้วยมุมมองและวิธีการมองโลกที่ไม่ใกล้เคียงกันเลย จึงเป็นที่มาของความสนุกเข้มข้นของเนื้อเรื่อง ซึ่งท้ายที่สุดแล้ว แต่ละคนต่างก็ได้เรียนรู้อะไรบางอย่างจากการเดินทางชิมไวน์(และชีวิต)ในครั้งนี้ และจากกันและกัน...

หนังเปิดและปิดเรื่องด้วยเสียงเคาะประตู...แต่หลังประตูบานนั้นๆ “ใคร” จะได้พบกับข้อความใด ย่อมขึ้นอยู่กับจังหวะการเต้นของหัวใจแต่ละดวง.

..............................................

* พิโน่ คือชื่อขององุ่นพันธุ์หนึ่งที่ใช้หมักไวน์
* คาบอนเน่ คือชื่อขององุ่นพันธุ์หนึ่งที่ใช้หมักไวน์
(ภาพ : Anonymous ที่มา : http://blog.e-rose.her.jp/images/sideway.jpg)

All Rights Reserved.
2006 Copyright©Chartvut Bunyarak